Κάθε απλή ,συνηθισμένη μέρα, έχοντας ήδη σχεδιάσει το πρόγραμμα μας, και έχοντας βάλει σε τάξη σχεδόν όλες μας τις υποχρεώσεις και δουλειές, ξεκινάμε άλλοτε με ενέργεια άλλοτε νιώθοντας αυτό το αίσθημα αγγαρείας ! Πίνουμε τον πρωινό καφέ μας , παρακολουθούμε τηλεόραση ντυνόμαστε και ετοιμαζόμαστε για τη σχολή! Και καθώς προχωράμε βιαστικά στο δρόμο με το κουλούρι στο χέρι και με το άγχος του να προλάβουμε το αστικό, περνά δίπλα μας το έτερον μας ήμισυ ,αυτό που τόσο καιρό ψάχναμε να βρούμε μέσα από τις ταινίες του Notebook ή του Dear John, χωρίς καν να το καταλάβουμε.
Η ζωή μας λένε , είναι σαν μία κινηματογραφική ταινία , που τρέχει τόσο γρήγορα και που δυστυχώς δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω και να διορθώσουμε όλα αυτά τα μικρά πράγματα ,που θα μας δημιουργούσαν μία μεγάλη ζωή! Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου έχουν περάσει τόσο σημαντικά πρόσωπα από μπροστά μας, πρόσωπα που ίσως με την ύπαρξή τους να έπαιζαν σπουδαίο ρόλο στη ζωή μας , τα οποία θα αποτελούσαν ίσως τον έρωτα της ζωής μας . Για κακή μας τύχη όμως.. εκείνη την ώρα ήμασταν μόνο απασχολημένοι με τα προβλήματά μας, ή ακόμη και με την αποτυχημένη παλιά σχέση μας , που προσπεράσαμε αφηρημένοι τον “ανύποπτο περαστικό έρωτα” αυτόν που αν πρωταγωνιστούσαμε στην ταινία “Αν” του Παπακαλιάτη θα είχαμε καταφέρει να δούμε την εναλλακτική ζωή μαζί του, αν όντως του δίναμε λίγη περισσότερη σημασία την ώρα που μας κοιτούσε όσο εμείς περιμέναμε το αστικό.
Τα μάτια μας πρέπει πάντοτε να είναι ανοιχτά , και κάθε στιγμή της ζωής μας να σκεφτόμαστε πως τη ζούμε μόνο μία φορά. Μακάρι να είχαμε τη δυνατότητα να γυρίσουμε μερικά λεπτά/ώρες/μήνες ή και χρόνια πίσω για να διορθώσουμε τα λάθη μας και να δώσουμε σημασία στον περαστικό έρωτα που κάποτε αγνοήσαμε ,αλλά μετά λύπης μας ο χρόνος δε γυρνάει. Παραμόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να ρυθμίσουμε τη ζωή μας έτσι όπως εμείς τη θέλουμε με το άτομο που πρέπει δίπλα μας.
