Άνοιξη 2017. Όπως οι περισσότεροι μία με δύο φορές το χρόνο προσπαθούν να ανα-τακτοποιούν την ντουλάπα τους και να βάζουν τα ρούχα τους σε τάξη, ή τουλάχιστον σε κάτι που να απομακρύνεται ορατά και πρακτικά από τον όρο του χάους. Η ντουλάπα σύμφωνα με τη μητέρα μου (να τη χαίρομαι μέρα που είναι) πρέπει να φτιάχνεται μία φορά όταν καταφθάνει ο χειμώνας και μία όταν πλησιάζει καλοκαίρι , για να μπορείς με ευκολία να τακτοποιήσεις τα ρούχα σου και να βρίσκεις ευκολότερα τι επρόκειτο να φορέσεις. Προσωπικά ,διαφωνούσα πάντα με αυτή τη λογική και όπως άλλωστε στα περισσότερα πράγματα στη ζωή μου προσπάθησα να εφαρμόσω μία δική μου τακτική που θα με βόλευε περισσότερο , δε θα με ταλαιπωρούσε ιδιαίτερα και θα μου ήταν πιο ευχάριστη.
Έχοντας ήδη από μικρή ηλικία μεγάλη έως ακραία αγάπη για όλα τα ρούχα μου ένα προς ένα, εκτός από εκείνα που ανακαλύπτεις στο βάθος της ντουλάπας διπλωμένα κάτω από εξίσου θαμμένα καρτελωμένα ρούχα και απορείς αν ήσουν ή όχι νηφάλια όταν το αγόρασες ή αν το αγόρασες υπό άσκηση βίας η πίεσης κάποιου ακραίου εξαναγκασμού. Απορείς αν υπήρξε ψυχωτικός βιασμός για την αγορά ενός ρούχου , που ποτέ δεν τόλμησες στην τελική να αγγίξεις και ποτέ να κυκλοφορήσεις απλά και μόνο γιατί εξαρχής δεν το αγάπησες. Στο αντίκρυσμά του λοιπόν βλέπεις μία άλλη πλευρά του εαυτού σου , αυτή που απορείς αν υπάρχει ακόμη κάπου ή αν έχει καλυφθεί από αυτό που θέλεις να δείξεις, που συνήθως είναι αυτό που βρίσκεται σε ένα αρκετά ορατό σημείο της ντουλάπας ή έχει φορεθεί περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα.
Μπερδεύοντας λοιπόν τα συναισθήματα μου όπως και τις ακόλαστες επιθυμίες μου για αγορά ρούχων προσπαθώ να ξεκαθαρίσω την ποιότητα της ντουλάπας μου όχι σε καλοκαιρινά και χειμερινά ρούχα , αλλά σε αγαπημένα και λιγότερο αγαπημένα, Ακριβώς όπως συμβαίνει και με τη ζωή μας. Δεν είναι εύκολο για όλους να πετάμε ρούχα είτε τα έχουμε φορέσει είτε όχι , ούτε μας είναι εύκολο να τα κρύβουμε και να τα δωρίζουμε , εκτός αν οι ντουλάπες μας , αυτές οι τρίτες που αναγκάστηκες να αγοράσεις γιατί οι τεράστιες επιτοίχιες 2 , ήξερες ανέκαθεν ,πως δε θα είναι αρκετές για τα κυβικά σου, έχουν πραγματικά ξεχειλίσει και δεν έχεις που αλλού να τα τοποθετήσεις. Τακτοποιώντας λοιπόν τα ρούχα μου, όπως και τους ανθρώπους στη ζωή μου ,προσπαθώ ,φτιάχνοντας την ντουλάπα μου ,να τοποθετήσω τα ρούχα μου με τέτοια σειρά, ώστε να είναι όλα ευδιάκριτα με την πρώτη ματιά και κανένα θαμμένο στις πιο απόκρυφες γωνίες την ντουλάπας. Με αυτόν τον τρόπο δεν υποβαθμίζεις την αξία κάποιου από αυτά , αντιθέτως νιώθεις πως έχει υπάρξει ένα από τα κομμάτια της ζωής σου.
Ανοίγοντας λοιπόν την πολυαγαπημένη μου ντουλάπα , θα είμαι σε θέση τακτοποιώντας τα ρούχα μου να βρω τι θέλω να φορέσω ή αλλιώς να θυμηθώ , χωρίς ωστόσο να αναιρώ την αξιόλογη ανάμνηση όλων των υπόλοιπων κομματιών. Ρούχα, ρούχα ρούχα ... ποτέ δε σταματάς να αγοράζεις σε αντίθεση με τους ανθρώπους που υποθετικά και σύμφωνα με του ροζ κανόνες μίας συννεφιασμένης κοινωνίας κάποια στιγμή θα υπάρξει ένα θεωρητικό τέλος στη σχέση σου με το άλλο φύλλο , αφού θα επιλέξεις να μείνεις με ένα πρόσωπο. Τα ρούχα ποτέ δε σε περιόριζαν σε έναν τέτοιου είδους προκατειλημμένο κανόνα. Αντιθέτως σου δίνουν τη δυνατότητα να συνδυάζεις παλιά αγαπημένα κομμάτια με καινούρια πιο εξελιγμένα.
Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος άνθρωπος που νιώθει τόσα συναισθήματα αγγίζοντας ένα κομμάτι της ντουλάπας μου ή ένα μελλοντικό κομμάτι της ντουλάπας μου.. Ίσως είναι η εξωφρενικά στενός δεσμός που έχω αναπτύξει με αυτά ή αυτού του είδους η εξέχουσα αδυναμία που με διακατέχει για αυτά κάθε στιγμή που κάτι γίνεται δικό μου. Μιλώντας πάντα για τα ρούχα, και σε καμία περίπτωση για τα άτομα που έχουν περάσει από τη ζωή μου!! Δε ξέρω λοιπόν ... αν είναι ένα συναίσθημα κοινό το ακόλουθο ή καθαρά δικό μου , το οποίο έχω βοηθήσει να θρέψει με το πέρασμα του χρόνου και να γίνει ακόμη πιο έντονο.
Νιώθω λοιπόν πως όσο τακτοποιημένη και αν είναι οι ντουλάπα μου ,όσο σωστά χρωματικά ή όχι είναι τοποθετημένα και διπλωμένα τα πολυαγαπημένα μου ρούχα, με το που την ανοίξω θα ξέρω εκ των υστέρων που βρίσκονται 3-4 εξεζητημένα κομμάτια μου. Κομμάτια , που με το πρώτο βλέφαρο είχα ερωτευτεί , με την πρώτη δοκιμή είχα αγαπήσει. Ήταν ελάχιστες οι φορές που ήμουν παρορμητική στην αγορά ενός ρούχου, μία ή δύο φορές μόνο θυμάμαι έτυχε να αγοράσω κάτι πριν καν καλά καλά το δοκιμάσω απλώς και μόνο γιατί αυτό που είδα και άγγιξα με γέμισε και δεν ήταν σίγουρα το συνθετικό υλικό ή η πολυεστέρα που με οδήγησαν σε αυτό. Μπορεί μάλιστα να με γέμισε τόσο που ήξερα πως μπορεί να μην το φορέσω ποτέ, ή να μείνει εκεί αιώνια με την καρτέλα μπροστά στην ντουλάπα μου για να μου θυμίσει πως ένιωσα την πρώτη στιγμή που το αντίκρισα.
Αγαπημένα κομμάτια.. δεν είναι τελικά αυτά που έχεις λιώσει ή που έχεις πολυφορέσει ,καμιά φορά, μιλώντας ακόμη για υφάσματα που τείνει να φορά ο άνθρωπος. Αγαπημένα κομμάτια είναι μερικές φορές αυτά τα λίγα , που στα δικά σου μάτια είναι ιδιαιτέρως όμορφα όχι λόγω της όψης τους ,αλλά λόγω του πως σε έκαναν να αισθανθείς μόλις τα απέκτησες. Αγαπημένα κομμάτια είναι αυτά ,που ξεχωρίζεις ανάμεσα στον όγκο ρούχων ,τα οποία με επιμονή παραμένουν στη ντουλάπα σου , δίχως να κερδίζουν έστω μία δεύτερη δοκιμή σου, και με το που τα πιάνεις στα χέρια σου έρχεται αυτόματα στο μυαλό σου μία συγκεκριμένη μουσική ή ανάμνηση.Και θα παραμείνουν αγαπημένα λόγω του πως τα έχεις στο μυαλό σου , ακόμη και αν η μόδα έχει περάσει, ή αν υφή τους έχει φθαρεί εκεί στην άκρη όπου κρέμονται στην χαριτωμένη σου ντουλάπα, ακόμη και αν η καρτέλα αρνείται πανηγυρικά να κοπεί , θα τα κρατάς εκεί , ορατά για να δίνουν μια νότα ζωής μέσα σε όλα τα υπόλοιπα ρούχα που έχεις αγοράσει με τον καιρό.
