Πώς γίνεται να αγαπάς μέχρι αηδίας ένα άτομο που μισείς τόσο.

Από τη φύση του ο άνθρωπος τείνει να έχει αντιφατικά αισθήματα για τους συνανθρώπους του! Είναι δυνατό πράγματι να αγαπάς ένα άτομο τόσο πολύ , μα ταυτόχρονα να το μισείς απεριόριστα! Γιατί όμως συμβαίνει αυτό ? και που μπορεί να οδηγήσει μία τέτοιου είδους ασθένεια? Ας εξετάσουμε αναλυτικά το ζητούμενο : Ένα άτομο εμφανίζεται στη ζωή μας με ένα συγκεκριμένο ρόλο σε αυτή, είτε πρωταγωνιστικό , είτε δευτερεύον. Εμείς ως έμβια όντα αντιδρούμε με ποικίλους τρόπους. Μπορεί να το δεχτούμε ολόψυχα, να του δώσουμε την ψυχή μας, να τον στηρίζουμε σε κάθε κίνησή του, να το θαυμάσουμε ,να δείξουμε τον καλύτερό μας εαυτό και να μην κοιτάμε παρά μόνο αυτό(ν)! Από την άλλη μπορεί εξαρχής να αντιπαθήσουμε ένα άτομο και μόνο εξ όψεως (πράγμα που δεν είναι σωστό). Τι συμβαίνει όμως εάν γνωρίσουμε έναν άνθρωπο που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας και θα καθορίσει τα μετέπειτα αισθήματά μας για τον ίδιο! Στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για τον έρωτα, και για το άτομο που μας τον προκαλεί και μας μετατρέπει σε άβουλα θύματά του. Ο έρωτας διάβασα κάπου είναι  μία κλωστή που από τη μία της πλευρά σε οδηγεί στη ζωή και από την άλλη στο θάνατο. Κάποια άτομα ωστόσο επιμένουν να στέκονται στη μέση αυτής της κλωστής. Χωρίς την ικανότητα της αυτοκυριαρχίας , παρασύρεσαι διαρκώς από μικρές πράξεις και παραμένεις σε μία πλάνη. Δεν γνωρίζεις πως γίνεται να αγαπάς παράφορα ένα άτομο μα ταυτόχρονα να το μισείς. Και αυτό γιατί σου έχει δώσει αφορμές και για τα δύο. Προφανώς και δεν μισείς κάποιον μόνο από την εμφάνισή του, και το ίδιο ισχύει για την αγάπη. Αγαπάς αυτόν που σου έχει δώσει αφορμή για να τον αγαπήσεις, που σου έχει προσφέρει από το πιο μικρό όπως ένα βλέμμα ,μέχρι το πιο μεγάλο "την καρδιά του" (too romantic but classic) . Και μισείς κάποιον που σου έχει συμπεριφερθεί με άσχημο τρόπο ή που σου έχει μιλήσει άσχημα ή που απλά δε σε αγαπά όσο εσύ. Όμως τι συμβαίνει αν αυτό το άτομο είναι ΕΝΑ ? Τον αγαπάς και τον μισείς. Τον μισείς και τον αγαπάς. Γιατί? Γιατί αφενός σε αγάπησε και αφετέρου σε τσάκισε. Τον κοιτάς και λιώνεις, μα ταυτόχρονα επιθυμείς την οποιαδήποτε επιπέδου καταστροφή του. Ίσως αυτό είναι που λέμε παράφορος έρωτας. Σκέφτεσαι πόσο ωραίες στιγμές έχετε περάσει μαζί, και αντί να χαρείς θες να του σπάσεις στο κεφάλι ένα βάζο. Να το ευχαριστηθείς και μετά να τον αγκαλιάσεις και να του ζητήσεις συγνώμη. Αυτή η διαρκής προσπάθεια ξεκαθαρίσματος , του αν τον αγαπάς ή αν τον μισείς στην πραγματικότητα, σε οδηγεί σε αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές . Το άτομο αυτό από την άλλη πλευρά , ίσως νιώθει ακριβώς το ίδιο. Αυτός είναι και ο λόγος που σου προκαλεί τα ανάλογα συναισθήματα. Σε αγαπά, μα χαίρεται με τη στενοχώρια σου . Στενοχωριέται όταν σε βλέπει να κλαις γιατί απλά σε αγαπά, μα δείχνει αδιάφορος. Το θέμα είναι πως δεν υπάρχει μίσος σε μία τέτοια κατάσταση. Το μίσος είναι προσωρινό, ενώ η αγάπη πάντα κερδίζει. Αυτά τα δύο αποτελούν τα άκρα μίας κλωστής. Μα πάντα βαραίνει η πλευρά του έρωτα, γιατί υπερισχύει. Αλλόκοτο άρθρο μα , ισχύει!