Για πρώτη φορά, θα ανεβάσω κάτι που δεν έχω γράψει εγώ, αν και θα ήταν πολύ πιθανό, μόνο και μόνο γιατί με αιφνιδίασε με τις μακράν ίδιες απόψεις και λόγο ,καθώς και το θέμα από μόνο του αγγίζει τους περισσότερους από μας!
" Έρωτες που ατόλμησαν, που σταμάτησαν στη μέση, που αυτοσφαγιάστηκαν. Που τελείωσαν απότομα. Έρωτες με σύντομη ημερομηνία λήξης. Τ' αυριανά σου απωθημένα και κατά πάσα πιθανότητα, τα σημερινά σου «γιατί». Ο λόγος που πολλές φορές το βλέμμα σου μένει απλανές και η insomnia σου χτυπάει την πόρτα. Είναι ύπουλοι, σχεδόν σαν τη γρίπη. Εμφανίζονται ξανά στο μυαλό σου απροειδοποίητα, πάνω που νομίζεις ότι έχεις ξεμπερδέψει με δαύτους. Μήνες ή και χρόνια μετά, όταν με ένα τυχαίο άνοιγμα των αρχείων του υπολογιστή σου πέφτεις επάνω σε εικόνες ή όταν με ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο, μεταμορφώνεσαι ξαφνικά στην πιο κλισέ εκδοχή του εαυτού σου και για μερικές στιγμές νιώθεις έτοιμος να δώσεις κλοτσιά σε οτιδήποτε έχεις χτίσει ως τότε στην στρωμένη καθημερινότητά σου και να πας να τους βρεις. Τις περισσότερες φορές όμως, δεν θα το κάνεις. Αυτοί οι έρωτες, έχουν κάτι το κινηματογραφικά αρλεκινίστικο και αυτό γοητεύει. Οι άνθρωποι αρέσκονται στο αυτομαστίγωμα. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί τόση αβουλία μαζεμένη; Τόσες βεράντες να συζητάνε τα χαράματα; Θα ξημερώσει και υπόσχεσαι στον εαυτό σου πως θα το κρύψεις από «όσα βλέπει η πεθερά», Θα φιμώσεις τα «γιατί» που εμφανίζονται από το πουθενά κάθε τρεις και λίγο. Θα σκοτώσεις τα «αν», που είναι πιο επίμονα. Θα ερωτευτείς ξανά, θα παντρευτείς, θα τεκνοποιήσεις και όλα θα είναι ήρεμα και ισορροπημένα. Ίσως και όχι όμως. Υπερτιμημένη αρετή η ηρεμία, ακόμη πιο υπερτιμημένοι οι οπαδοί της. Οι φαινομενικά γαλήνιοι, όσοι αποφεύγουν να ξεφύγουν από τα λογικά κουτάκια τους. Δέχομαι να χωρίζουν οι άνθρωποι, μόνο αν δεν αγαπιούνται πια. Ή, αν δεν αγαπήθηκαν ποτέ. Τους χωρισμούς γιατί μας έφαγε η απόσταση, η γκρίνια της μάνας, η τρομάρα μας ή η διαφορετικότητα του ενός προς τον άλλο, η δυσπιστία τού «είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό» που έχει μονόδρομο αυτοεκπληρούμενες προφητείες και η αυτοκαταστροφή, δυσκολεύομαι να τους κατανοήσω και ποτέ δεν θα τους μετρήσω και ως ερωτικούς χωρισμούς. Στην πραγματικότητα είναι χωρισμοί με τον εαυτό μας. Χωρίζουμε από ένα κομμάτι του. Αυτοκυριαρχούμε και του επιβαλλόμαστε με τον πιο λάθος τρόπο"
. - See more at: http://www.eyedoll.gr/ngine/article/2010/%CE%B1%CF%83%CF%8D%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9-%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%82#sthash.i5mcw50H.dpuf
" Έρωτες που ατόλμησαν, που σταμάτησαν στη μέση, που αυτοσφαγιάστηκαν. Που τελείωσαν απότομα. Έρωτες με σύντομη ημερομηνία λήξης. Τ' αυριανά σου απωθημένα και κατά πάσα πιθανότητα, τα σημερινά σου «γιατί». Ο λόγος που πολλές φορές το βλέμμα σου μένει απλανές και η insomnia σου χτυπάει την πόρτα. Είναι ύπουλοι, σχεδόν σαν τη γρίπη. Εμφανίζονται ξανά στο μυαλό σου απροειδοποίητα, πάνω που νομίζεις ότι έχεις ξεμπερδέψει με δαύτους. Μήνες ή και χρόνια μετά, όταν με ένα τυχαίο άνοιγμα των αρχείων του υπολογιστή σου πέφτεις επάνω σε εικόνες ή όταν με ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο, μεταμορφώνεσαι ξαφνικά στην πιο κλισέ εκδοχή του εαυτού σου και για μερικές στιγμές νιώθεις έτοιμος να δώσεις κλοτσιά σε οτιδήποτε έχεις χτίσει ως τότε στην στρωμένη καθημερινότητά σου και να πας να τους βρεις. Τις περισσότερες φορές όμως, δεν θα το κάνεις. Αυτοί οι έρωτες, έχουν κάτι το κινηματογραφικά αρλεκινίστικο και αυτό γοητεύει. Οι άνθρωποι αρέσκονται στο αυτομαστίγωμα. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί τόση αβουλία μαζεμένη; Τόσες βεράντες να συζητάνε τα χαράματα; Θα ξημερώσει και υπόσχεσαι στον εαυτό σου πως θα το κρύψεις από «όσα βλέπει η πεθερά», Θα φιμώσεις τα «γιατί» που εμφανίζονται από το πουθενά κάθε τρεις και λίγο. Θα σκοτώσεις τα «αν», που είναι πιο επίμονα. Θα ερωτευτείς ξανά, θα παντρευτείς, θα τεκνοποιήσεις και όλα θα είναι ήρεμα και ισορροπημένα. Ίσως και όχι όμως. Υπερτιμημένη αρετή η ηρεμία, ακόμη πιο υπερτιμημένοι οι οπαδοί της. Οι φαινομενικά γαλήνιοι, όσοι αποφεύγουν να ξεφύγουν από τα λογικά κουτάκια τους. Δέχομαι να χωρίζουν οι άνθρωποι, μόνο αν δεν αγαπιούνται πια. Ή, αν δεν αγαπήθηκαν ποτέ. Τους χωρισμούς γιατί μας έφαγε η απόσταση, η γκρίνια της μάνας, η τρομάρα μας ή η διαφορετικότητα του ενός προς τον άλλο, η δυσπιστία τού «είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό» που έχει μονόδρομο αυτοεκπληρούμενες προφητείες και η αυτοκαταστροφή, δυσκολεύομαι να τους κατανοήσω και ποτέ δεν θα τους μετρήσω και ως ερωτικούς χωρισμούς. Στην πραγματικότητα είναι χωρισμοί με τον εαυτό μας. Χωρίζουμε από ένα κομμάτι του. Αυτοκυριαρχούμε και του επιβαλλόμαστε με τον πιο λάθος τρόπο"
. - See more at: http://www.eyedoll.gr/ngine/article/2010/%CE%B1%CF%83%CF%8D%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9-%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%82#sthash.i5mcw50H.dpuf
