Δεν ήμουν μόνη σε όλο αυτό..Ευτυχώς δεν ήμουν η μόνη που αντίκρισε κάτι τέτοιο.
Πρόσφατα ,και πιο συγκεκριμένα πριν 2 μέρες έτυχε να ακούσω την έκφραση "επιχείρηση σκούπα".
Ίσως οι περισσότεροι από εσάς ήδη τη γνωρίζουν. Εάν δεν ήμουν παρούσα σε αυτό το γεγονός ίσως και με το άκουσμα της ακόλουθης έκφρασης να γελούσα ή απλώς να απορούσα. Το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόμουν ,πιθανόν να ήταν οι δουλειές του σπιτιού ,η καθαριότητα ή ακόμη θα ερχόταν στο νου μου η μητέρα μου,που να μου υπενθυμίζει, πως πάντα μετά το φαγητό, πρέπει να σκουπίζουμε. Μα είναι δυνατόν να ονομάσει κάποιος λογικός άνθρωπος , το "σκούπισμα"¨ως επιχείρηση?! Κάτι τέτοιο και μόνο στη σκέψη θα ήταν παντελώς γελοίο!
Κι όμως... αν και αργά έμαθα και κατάλαβα ακριβώς την έννοια της έκφρασης.Και μάλιστα την κατάλαβα τόσο καλά, σαν να ήμουν ένας από τους κύριους ηθοποιούς του έργου. Και δυστυχώς για μένα ήμουν! Γιατί δυστυχώς;! Γιατί η παρουσία μου σε ένα τέτοιο περιστατικό αποτέλεσε αιτία για να συγκλονιστώ με τη συμπεριφορά ορισμένων ατόμων, να συγκλονιστώ και κυρίως να λυπηθώ κοιτάζοντας φευγαλέα στα μάτια ένα άτομο που στιγμάτισε τη ζωή μου!
Όπως και να χει...όταν, καθώς περπατούσα αμέριμνη μέσα σε μία από τις πιο ζεστές νύχτες του καλοκαιριού, ένιωσα να με σπρώχνει με μανία μία γυναίκα ,σαν να έδινε δωρεάν iphone η Apple ένα πράγμα, τρόμαξα τόσο, που έμεινα ακίνητη εκεί για μερικά λεπτά. Μα δεν ήταν τόσο η ίδια η γυναίκα που με έσπρωξε, αλλά ο σκοπός για τον οποίο με"έκανε πέρα" και αυτό που έκανε αμέσως, μόλις κατάφερε να αδειάσει το πεδίο. Για λίγα λεπτά... νιώθω λες και βρίσκομαι σε ζούγκλα. Μια ζούγκλα με λέαινες και ταπεινά άκακα θηράματα. Εγώ και οι γύρω μου αποτελούμε μικρά πτηνά που πετούν δεξιά αριστερά και παρακολουθούν το γεγονός. Η γυναίκα χωρίς κανένα έλεος ,χωρίς δεύτερη σκέψη για αυτό που πρόκειται να κάνει, τρέχει και ορμά πάνω , γαντζώνεται κυριολεκτικά στην πλάτη ενός πλανόδιου αλλοεθνή μικροπωλητή . Προσπαθεί απλώς να πουλήσει τσάντες! ΔΕ ΣΚΟΤΩΣΕ . Μαζί με αυτή ακολουθούν και άλλοι 2 άντρες που ρίχνουν κάτω έγχρωμο νεαρό και του περνάνε χειροπέδες. Αφού εκτέλεσαν , με φρικτά τυφλή υπακοή τις εντολές των ανωτέρων , και αφού τον έχουν πετάξει σε μία γωνία χαμογελούν , σαν να πέτυχαν κάτι ιδιαίτερα σπουδαίο. Σαν να πέρασαν στην ανώτερη σχολή στις Πανελλήνιες, ή σαν να αποφοίτησαν ύστερα από κοπιαστικά χρόνια διαβάσματος!
Η συμπεριφορά τους ήταν αρκετή για να μας εξοργίσει , εμάς όσους είδαμε με τα μάτια μας το συμβάν, όσους μείναμε εκεί με ανοιχτό στόμα , έχοντας απλά τρομάξει από την αναισθησία των "οργάνων" . Μέχρι το σημείο που βγήκε η πρώτη λέξη από το στόμα μας. Το δικό μου και της αδερφής μου. Δεν παραλείψαμε να τους τονίσουμε πως "αυτοί οι άνθρωποι Δεν είναι ζώα" πως "δεν μπορείτε να τους φέρεστε έτσι, γιατί όλοι είμαστε το ίδιο. Ας κάνουν τη δουλειά τους με περισσότερη κοσμιότητα, ή τέλος πάντων ας πιαστούν με αυτόν τον τρόπο άτομα που έχουν πράξει σοβαρά εγκλήματα. Η απάντησή τους ?! "Σας παρακαλώ δεσποινίς μου ,πηγαίνετε να διασκεδάσετε και αφήστε μας να κάνουμε τη δουλειά μας" . Και ρωτάω τώρα εγώ στον εαυτό μου, "Είναι ανθρωπίνως δυνατόν να διασκεδάσεις μετά από μία τέτοια σκηνή? Φυσικά και όχι ..γιατί για το υπόλοιπο της βραδιάς η καρδιά μου δε σταμάτησε να χτυπά.
Παρά το γεγονός πως ο πατέρας μου είναι αστυνομικός , δε θα μπορούσα ποτέ να συγχωρήσω μία τέτοια συμπεριφορά. Όφειλα να μιλήσω . Όφειλαν βέβαια να μιλήσουν και άλλοι τόσοι. Γιατί αυτά ,είναι πράγματα που συμβαίνουν καθημερινά και κανείς μας δε μιλάει. Σωπαίνει απλά "γιατί δεν μπορεί να τα βάλει μαζί τους" . Καταχρώνται την εξουσία που θαρρούν πως έχουν στα χέρια τους και την εκμεταλλεύονται σε οποιαδήποτε συνθήκη!
To άρθρο αυτό έπρεπε να γραφτεί, όχι για να κάνω μία ψυχανάλυση , αλλά γιατί δε μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου να μη μιλήσει. Και όλοι πρέπει να το κάνουμε, έτσι ώστε να υπενθυμίζουμε σε ανθρώπους σαν αυτούς πως όλοι είμαστε ίσοι και πως δεν μπορούν μερικά σήματα παραπάνω στους ώμους τους ,να τους κάνουν να φέρονται στους άλλους σαν ανήμπορα ζώα.. Ποτέ ωστόσο δε θα επαινούσα το παρεμπόριο.. γνωρίζοντας πως είναι κάτι παράνομο.
